15/1/2022 : Iris Club Croix – US Pays de St-Omer : 2-0 (stopgezet)
In België besliste de regering enkele weken geleden dat voetbal, ook op amateurniveau, voorlopig zonder publiek moest gespeeld worden. De oprukkende Omikronvariant van het coronavirus maakte voetballen met toeschouwers te riskant voor besmettingen, zo oordeelde de regering. Een beetje een vreemde beslissing: in het amateurvoetbal zijn er, op een handvol clubs na (denk aan Lyra-Lierse, Eendracht Aalst, RFC Liège, etc), geen clubs die dermate veel volk lokken dat je geen afstand van elkaar kan houden langs de lijn, en bovendien is de kans op besmetting in open lucht sowieso klein. Desondanks was de regering onverbiddelijk: geen publiek meer langs de Belgische voetbalvelden. De amateurclubs besloten dan maar zelf om de eerste 2 wedstrijden na de winterstop uit te stellen, hopende dat er weldra weer volk naar het voetbal mag komen en men met enkele weken vertraging gewoon kan hervatten. Zonder opbrengsten van ticketverkoop en kantine is amateurvoetbal immers niet rendabel.
Als fanatieke groundhopper heb je dan enkele opties over: velden bezoeken zonder wedstrijd, naar het liefhebbersvoetbal (soms wat denigrerend “cafévoetbal” genoemd) gaan kijken waar volgens een gerucht dat ik opving nog wel toeschouwers kunnen komen (of dit gerucht klopt of niet is een vraagteken), of de blik richten op het buitenland. 1 van mijn groundhopmakkers merkte op dat in Frankrijk nog wel toeschouwers naar het stadion mochten, en liet zijn oog vallen op enkele stadions kort over de grens. Al was ook hier enig voorbehoud: sommige wedstrijden werden afgelast wegens teveel besmettingen bij de spelers, en ook het weer kan in januari wel eens voor hinder zorgen. Ons oog viel voor vandaag op de wedstrijd tussen Croix en St-Omer, een wedstrijd in National 3 afdeling I (Hauts de France), oftewel het 5de niveau. Een wedstrijd in de Franse 5de afdeling, het heeft iets obscuurs, maar eerlijk gezegd hou ik daar wel van. Wanneer kom je anders immers in zo een afdeling terecht, en wanneer kom je anders in een plek als Croix? Dus we besloten om richting Frankrijk te trekken en de wedstrijd tegen St-Omer te gaan bijwonen. Meteen mijn tweede Franse wedstrijd ooit, nadat ik voor de COVIC pandemie nog de bekerwedstrijd tussen Portelais en Strasbourg had bijgewoond in het stadion van Calais.
Croix is een voorstadje van Lille, met ook bekende plaatsen als Tourcoing en het voor wielerfans bedevaartsoord Roubaix in de omgeving. Het ligt met andere woorden zeer dicht bij de Belgisch-Franse grens, dus erg lang waren we niet onderweg. Ik nam de bus richting Drongen, waar mijn groundhopmakker me oppikte en we koers zetten richting Croix. 45 minuten later waren we al ter plaatse, dus eigenlijk was dit dichter bij dan sommige groundhops die we in eigen land al hadden ondernomen. De afstand was 73 km, dus dik doenbaar.
Daar waar ik Lille zelf een erg aardige stad vind, zijn de banlieus van Lille niet echt een pretje. Ik was voor een concert al eens in zo’n banlieu verzeild geraakt, en vrolijk word je daar absoluut niet van. Tot mijn verbazing echter was Croix helemaal geen grauwe banlieu maar best een net voorstadje. Niet dat alle huizen pareltjes waren, zo nu en dan zag ik huizen die er erg grauw en oud uitzagen (oud op een minder leuke manier, als in: slecht onderhouden), maar er waren ook heel wat nette rijhuisjes en enkele moderne appartementsblokken. Geen enorme hoogbouw echter, het is duidelijk een vrij klein voorstadje. In het centrum waren een paar cafeetjes en restaurantjes, maar ze waren erg beperkt qua aantal en leken allen gesloten toen we (middenin de namiddag) aankwamen. We vonden al snel het stadionnetje van IC Croix, het Complexe Sportif Henri Seigneur. Achter het stadionnetje lag een soort sociaal huis of jeugdcentrum dat er heel pittoresk en leuk uitzag, en vanop de wenteltrap naast het gebouw hadden we een mooi zicht op het stadionnetje. Daarover straks meer.
Omdat we erg vroeg waren en de wedstrijd pas om 18u zou starten, besloten we nog op zoek te gaan naar een tweede stadion: we hadden onderweg naar het stadion van IC Croix immers wegwijzers gezien naar het “Stade Sandras” en vermoedden dat er misschien nog een extra stadionnetje op foto te zetten viel. Dat viel even tegen. Van een stadionnetje of zelfs een gewoon veld zonder meer, viel niets te bespeuren. We troffen wel een weide aan die de vorm van een voetbalveld had en afgezet was met hekkens, misschien lag hier dus voorheen een voetbalveld maar met zekerheid durf ik dat niet beweren.
Laatste stop voor we richting wedstrijd gingen was de lokale Subway. Ik ben geen liefhebber van fastfoodketens, maar andere eetgelegenheden waren nog niet open op dit vroege uur. En het moet gezegd, hun vegetarische broodje viel best te pruimen. Daarna was het tijd om terug naar het stadion te wandelen.
Op een bijveld van het stadion was een jeugdwedstrijd bezig, en net toen we aankwamen werd een strafschop gefloten. Die werd feilloos omgezet, dus we zagen alvast een doelpunt nog voor we het stadion eigenlijk betreden hadden. Opvallend was dat een groep mensen van buiten het sportcomplex over de omheining heen de wedstrijd volgde. Mogelijks waren dit niet-gevaccineerden die zo toch de wedstrijd wilden volgen ; om het eigenlijke sportcomplex te betreden moest je immers je Covid Safe Ticket tonen.
Iris Club Croix beschikt over een best aardig stadionnetje. De enige tribune, langs de zijkant van het veld, is erg aardig, en bestaat grotendeels uit houten bankjes met nummertjes op. Ook de trapjes van de tribune waren deels uit hout gemaakt. Enkel halverwege de tribune merkte ik plastic stoeltjes op. Deze tribune scoorde alvast goede punten. Ook leuk was dat het jeugdcentrum waarover ik het eerder had op de achtergrond achter het ene doel te zien was, wat een leuk zicht was. Achter het andere doel was er dan weer een erg futuristisch ogend dak met een aaneenschakeling van mini-koepeltjes. Het enige wat ietwat tegenviel was dat er langs de zijlijn tegenover de tribune niets was. Maar zeker voor dit niveau was dit stadionnetje best een meevaller.
Aanvankelijk leek er weinig belangstelling voor deze wedstrijd te zijn, maar vreemd genoeg kwamen gedurende de wedstrijd meer en meer mensen alsnog de tribune op. Het schatten van het aantal toeschouwers is daardoor erg lastig, maar het zou me niet verbazen als het er uiteindelijk toch ongeveer 200 waren. Daarvan droeg een deel de hele tijd een mondmasker, en een deel liet het mondmasker achterwege. Omdat we de exacte regels in Frankrijk niet kenden en geen risico op berisping wilden riskeren, besloten ik en mijn makker ons mondmasker netjes aan te houden ; we waren al lang blij dat we weer een live voetbalwedstrijd konden beleven, en dan neem je die kleine ongemakjes er bij (andere kleine ongemakjes waren het tonen van het CST aan de ingang en gefouilleerd worden ; het nut van dat laatste ontgaat me een beetje, dit is tenslotte de 5de afdeling…). 1 enkele supporter leefde wat meer mee dan de rest van de toeschouwers, of liet zich alleszins vocaal meer gelden: met een megafoon moedigde hij de spelers van de thuisploeg aan. Het zette de rest van het publiek jammer genoeg niet meteen aan om zijn voorbeeld te volgen en mee te zingen.
Het niveauverschil tussen beide ploegen liet zich snel tonen, en het spel speelde zich voornamelijk af op de helft van de bezoekers uit Saint-Omer. Croix was duidelijk enkele maten te groot, maar vergat dat om te zetten in doelpunten. Een eerste gevaar kwam er op vrije trap, maar die ging niet alleen over de muur maar ook behoorlijk ver over het doel. Een echt grote kans kwam er iets later toen vanop de linker flank de bal opzij werd gelegd en een speler van Croix onbewaakt in het strafschopgebied stond ; in plaats van de bal te controleren en plaatsen trapte hij echter onbesuisd in 1 tijd en ging de bal over. Dit had echt wel beter gemoeten.
Het overwicht van Croix moest vroeg of laat in een doelpunt omgezet worden, en dat gebeurde ook toen een mooie doorsteekbal een speler alleen voor de doelman afzonderde, en die fraai voorbij de doelman in doel trapte. 1-0, meteen ook de ruststand. Saint-Omer creëerde in die gehele eerste helft echt geen doelgevaar.
Ook in de tweede helft was Croix duidelijk de betere ploeg. Toen een speler alleen stond en aangespeeld werd kon die alleen op doel af gaan, maar in plaats van dichter bij het doel te lopen beschoot hij van relatief ver te schieten. De doelman van Saint-Omer had een fraaie redding in huis.
We hadden het signaal opgevangen dat deze wedstrijd live online uitgezonden werd (wat mij vreemd lijkt voor een wedstrijd uit 5de afdeling, maar goed) en zochten op de tribune naar een camera. Net toen we een camera leken te spotten hoorden we animo en zag ik net te laat hoe de bal in het net beland was: 2-0 voor Croix.
Helaas voor de thuisploeg, die op een eenvoudige zege leken af te stevenen, begonnen de klimaatgoden spelbreker te spelen. Daar waar de eerste helft zonder enig probleem gespeeld kon worden met een prima zicht over het gehele terrein, begon zich een wel erg dichte mist te vormen. Aanvankelijk viel het nog wel mee, maar op erg korte tijd werd de mist dikker en dikker. Het werd bijwijlen moeilijk om de bal of de spelers te zien als die aan de overkant van het veld liepen, en ook de cornervlag en het scorebord waren nog nauwelijks te zien in de dichte mist. De scheidsrechter riep zijn assistenten tot zich voor overleg, maar er werd beslist om verder te spelen. Kort nadien kreeg Saint-Omer een kans om de aansluitingstreffer te maken, maar die werd gemist. Het zou het laatste wapenfeit van de avond worden, want de mist bleef maar toenemen en de scheidsrechter besloot de wedstrijd stop te zetten. Een jammere, maar terechte beslissing, want de overkant van het veld zien was nu echt heel moeilijk geworden. Dat Saint-Omer in witte shirts speelde hielp ook al niet, en een felkleurige bal was blijkbaar niet voorhanden. Het is nu aan de bondsinstanties om te bepalen wat er moet gebeuren met deze wedstrijd, in theorie had Saint-Omer nog ongeveer 20 minuten om de achterstand goed te maken (wat gezien hun erg slechte partij allicht niet gebeurd was, al weet je nooit)… In elk geval, de scheidsrechter nam de enige juiste beslissing, want voetballen in deze dikke mist was stilaan onmogelijk geworden.
Geen reden tot klagen voor ons echter, want we hadden een live potje voetbal kunnen meepikken, iets wat in eigen land niet kan. En het stadionnetje en het stadje vielen eigenlijk best mee. Na een relatief korte terugrit was ik zelfs nog tijdig terug in Gent om nog een cafébezoekje te kunnen doen ; de horeca in België sluit om 23 uur. Hopelijk kunnen we binnenkort weer in eigen land naar wedstrijden gaan kijken, maar het is leuk om te weten dat we zoniet altijd net over de grens nog enkele opties hebben.